Seyahat tutuklusu Hakan Altınay, The Economist için yazdı: ‘Avrupa Türkiye ile tekrar diyalog kurmalı’

Silivri’de tutuklu bulunan Hakan Altınay, dünyaca Ünlü The Economist mecmuası için bir yazma kaleme aldı. Seyahat davası kapsamında 18 Yıl mahpus cezasına çarptırılan Altınay, Avrupa’nın Türkiye’yle tekrar diyalog kurmasını istedi.

Altınay, “Avrupa ve Türkiye ortasında kurulacak âlâ bir sohbetin vadettiklerinden ümidi kesemeyiz” tabirlerini kullandı.

Cezaevinden yazan Altınay, yazısında şu tabirlere yer verdi:

• 18 yıllık bir mahpus cezasına çarptırıldım ve bu makaleyi yüksek güvenlikli bir cezaevinden el yazısıyla yazıyorum. Ben 2013 yılında İstanbul’un Seyahat Parkını yıkma planları ortaya çıktıktan sonra başlayan hükümet aykırısı protestoları organize etmek teziyle yakın vakitte tutuklanmış yedi şahıstan biriyim. Economist mecmuasının devamlı okuyucuları Aka ihtimalle Türkiye’de gerileyen demokratik standartlara dair anlatılara aşinadırlar. Davada birlikte yargılandığım diğer sanıklar bir mimar, bir Belde plancısı, birkaç akademisyen ve sivil cemiyet çalışanı, bir sinema imalcisi ve bir avukattan oluşuyor. Milletlerarası Af Örgütü bizleri fikir mahkûmu ilan etti. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi yargılama sürecimizin Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nde yer Meydan apansızın Çok hakkı ihlal ettiğine karar verdi ve yargılamanın bütün sonuçlarının ortadan kalkması gerektiğine hükmetti. Buna Karşın biz hala cezaevinde tutukluyuz.
• Belki insan hakları karnesine ve demokratik gerilemesine aşina olduğunuz için Türkiye’yle ilgili gereğince bilgi sahibi olduğunuza inanıyorsunuz. Benim öyküm, her iki alandaki değerlendirmelerle tam manasıyla uyumluymuş üzere görünüyor. Ancak bütün kıssanın bundan ibaret olduğunu düşünüyorsanız korkarım ki karmaşık ve bol tezatlı bir gerçekliği gözden kaçırıyorsunuz. ‘Otoriter Türkiye’ anlatısının altına o denli basitçe yerleştirilemeyecek Kıymetli gelişmeler var: eylül ayında kapılarını açan ve yarım milyon ziyaretçiye mesken sahipliği yapması beklenen İstanbul Sanat Bienali; sayıları süratlice artan Müstakil ve kuvvetli internet haber kaynakları; ülke genelinde ormanları, zeytinlikleri ve dereleri korumak için gayret eden Etraf hareketleri; kamuda çalışan öğretmenleri destekleyen Öğretmen Ağı ve Öğretmen Akademisi Vakfı üzere birçok sivil cemiyet teşebbüsü; ve hiç kimsenin yalnız ve tüzel yardım almadan yargılanmaması için pro-bono (bila ücret) çalışan binlerce avukat.

AVRUPA VE TÜRKİYE İLİŞKİLERİ

• İstanbul Boğazı anlatmak istediğim şeye Müsait bir paralellik arz ediyor: bu Karadeniz ile Akdeniz ortasında, gemi kaptanlarının 90-derecelik dönemeçler ortasında seyretmek zorunda oldukları dar ancak işlek bir su yolu. Boğaz’da bariz yüzey akıntısı kuzeyden güneye hakikat akar, lakin tıpkı vakitte güneyden kuzeye giden daha ağır ve daha tuzlu Akdeniz sularının oluşturduğu bir taban akıntısı da vardır. Kaptanların bu iki akıntıya da hâkim olmadıkları sürece Boğaz’ı muvaffakiyetle geçmeleri Muhtemel değildir. Birebiri Avrupa ve Türkiye alakaları için de geçerli. Vakit vakit çelişkili görünen dinamikleri sezebilmek ve anlamlandırabilmek için Değerli ölçüde İlgi ve meraka gereksinimimiz var.
• Türkiye ile Avrupa’nın Geri kalanı birbiriyle birçok açıdan İç içe geçmiş durumda. Avrupa ve ötesindeki arkadaşlarımız, Türkiye’yle yoldaşlık etmek isterlerse, İçten bir merak ve yapan bir sohbete katılma isteği makus bir başlangıç olmayabilir. Başkanlar ortasındaki Menfaat odaklı münasebetler yerine, akranlar ortasında daha Çok etkileşime muhtaçlığımız var: çocuk yetiştirmenin zorlukları ve keyfinin tartışıldığı platformlarda ebeveynler ile ebeveynler, eğitimin geleceğini şekillendiren forumlarda öğretmenler ile öğretmenler, ve ortak sorularımızı tekrar tasavvur eden kültürel programlarda sanatkarlar ile sanatkarlar buna Örnek olabilir. Uygun bir sohbetin hoşluğu ve büyüsü, her iki tarafı da başkasına karşı daha görünür kılabilmesidir.

“BU KISIR DÖNGÜYÜ BİRLİKTE KIRABİLECEK MİYİZ?”

• Yakın geçmişin Fazla Ümit verici olduğunu söylemenin güç olduğunu itiraf etmeliyim. 15 Temmuz 2016’da Türkler olarak kendi Cenk uçaklarımızın ülkemizin parlamentosunu bombalamasına, Türk tanklarının insanları otomobillerinin içinde ezdiğine Şahit olduk. Generaller kendi yaverleri tarafından rehin alındı. Rastgele bir cemiyet için, bu Deneme derin bir güvencesizlik kaynağı olurdu ve bunu yaşayan bir cemiyet arkadaşlarını yanlarında görmek isterdi. Üzülerek söylemek gerekir ki, bu Türkler için gerçekleşmedi. Türklerin Aka çoğunluğunun bu vuruş teşebbüsünden Mesul tuttuğu Fethullah Gülen geçtiğimiz yıllarda önde gelen Avrupa gazetelerinin görüş sayfalarında “Türk muhalif” tarifiyle kendisine yer bile buldu. Birebir vakitte Türkiye’deki üst seviye yetkililer de on yılı aşkın müddettir Avrupa’ya karşı hırçın bir lisan kullanmaya başladılar. Bu kısır döngüyü Birlikte kırabilecek miyiz?
• Batı dünyasının Türkiye’ye yönelik Kaygı yüklü algısının derin kökleri olduğuna dair telaş duymamız için sebepler var. örneğin dünyanın en Değerli sanat kurumu olan Paris’teki Louvre Müzesi’ni ele alalım. Ziyaretçilerin birden fazla müzedeki Mona Lisa portresine akın etse de, müzenin en Aka salonundaki en merkezi yerleştirme Eugène Delacroix’nın Sakız Adasında Katliam tablosuna ayrılmıştır. Bu tablo 1822 yılındaki Yunan bağımsızlık savaşında Osmanlı İmparatorluğu askerlerinin adadaki Yunanlıları katledişini resmeder. enteresan olan, Delacroix’nın resmettiği bu olaylara hiçbir formda tanıklık etmemiş olmasıdır. Ancak Türklerin canavarca devinim ettiklerinden o kadar emindir ki bu sahneyi devasa bir tuvale resmetmiştir.
• Bugüne kadar hiç kimse Delacroix’nın – ve Louvre müzesi küratörlerinin – nasıl bu kadar emin olabildiklerini sorgulamadı. “Rhodes Devrilmeli” hareketinin yaşandığı ve Woodrow Wilson’ın isminin kendi üniversitesinden kaldırıldığı bu devirde bir “Delacroix’yı İndirin” hareketi şimdi ortada yok. Ve hala Oryantalizmin geçmişi ve bugününe dair gerçek bir yüzleşme yaşanmadı. Sanki “otoriter Türkiye” anlatısının Avrupa’nın zihninde bu kadar kolay yer bulmasının ve Avrupa’nın, Türkiye’nin dinamik toplumuyla manalı bir etkileşim kurmaktan caymak için yarattığı mazeretin ardında da bu olabilir mi?

“ÜMİDİ KESEMEYİZ…”

• Avrupa ve Türkiye ortasında kurulacak daha yeterli bir sohbetin vadettiklerinden ümidi kesemeyiz. Daha uygununu yapabiliriz ve yapmalıyız. Başlangıç olarak, neden Türkiyeli üniversite öğrencilerine zahmetsiz vize verilmesini sağlayıp onların Avrupa’daki akranlarıyla Vakit geçirmesini sağlamayalım? Birbirimizden vazgeçmek için güzel sebepler bulmak güç değil. Ama hepimizin Fazla şey borçlu olduğu merhum Mihail Gorbaçov’un, mezar taşında ‘Denedik’ yazmasını istediğini hatırlayalım. Türkiye ve Avrupa da denemeli.